matin nazam

آرام آرام نوای لبیکش را میشنوم که همواره وجودم را از طنین آن صوت دل انگیز مهرش به لرزه در می آورد می خوانمش همان ارباب خوبان را که کودکانی در خیمه هایی لب تشنه  منتظر دیدار قامتش در طاق آسمانند اما آب چکیده از خون اربابم کودکانش را به تقلا درآورده امید خیمه های آتش زده است و چادرهای مالیده به خاک است عباس عظمت دنیا از وجودش هر آن به جهان چون جوهری سیاه از هراسش میکند نگاهش مست نگاه خدایش و دستانش در راه خیمه گاه به دستان خدا رسیده است که در آغوشش گرفته و یاور برادرش در تکیه ی زمان صحرای داغ دیده است اسبش در جویبار وحشیانه ی عدوانش و یادگارهای تیرش بر تن یار به سمت خیمه ها می آید اما اربابم را با خود ندارد خدایا ماه ز...